De arend, dichterlijk en in symboliek ook wel adelaar genoemd is een middelgrote tot grote roofvogels uit de familie van de havikachtigen, op één na, de visarend, die een eigen familie heeft, de Pandionidea. Er zijn heel veel onderfamilies met talloze geslachten. In Nederland komen vooral de zeearend (Haliaeetus albicilla), als broedvogel, de visarend (Pandion haliaetus) en de slangenarend (Circaetus gallicus), de laatste als zomergast, en de steenarend (Aquila chrysaetos) voor.
Met het enorme lichaam en krachtige poten en klauwen is de arend, Accipitriformes, één van de meest indrukwekkende verschijningen in de (dieren) wereld, vandaar dat het in de menselijke beschavingen al eeuwen lang als teken van macht worden gebruikt. De spanwijdte is maar liefst 2 tot 2,5 meter, de lichaamslengte 55 centimeter en het gewicht vijf tot zeven kilogram. Met dat voor een vogel enorme lichaam kan het een prooi tot twee kilogram tillen. Op internet zijn vele filmpjes te zien van arenden die wegvliegen met enorme, volgens mij nog zwaardere, prooien.
Het kan een mensenleeftijd halen van zeventig jaar en wordt daarmee ongekend oud voor een (roof)vogel. Helaas zijn het verenkleed, de snavel en de klauwen rond de veertigste verjaardag niet meer in een conditie waarmee het kan jagen en de prooi kan vasthouden. Heel opmerkelijk is het dat de arend op bij de aanvang van het veertigste levensjaar dan een belangrijke beslissing moet nemen: sterven of regenereren. Deze laatste verandering duurt 150 dagen, waarbij het eerst de snavel afbreekt en wanneer die weer is aangegroeid de nagels uittrekt. Wanneer de nagels opnieuw zijn aangegroeid trekt het zijn veren uit. Helemaal klaar met dit proces vliegt het opnieuw uit en kan weer dertig jaar mee.